Zou ik op vakantie naar Bulgarije willen? Nee, ik zou nooit naar Bulgarije gegaan zijn als zoon Erik er niet moest roeien op het WK. Niet dat ik niet geïnteresseerd ben, het is meer dat het niet zo in mijn beleving ligt. Ja, onbekend maakt soms ook bij mij onbemind.
Maar waarom eigenlijk en wat kortzichtig. Want na deze afgelopen twee weken, weet ik nu wel beter. Wat een mooi land en wat een lieve mensen. Waar ik in Nederland soms lees over Bulgaarse Boeven Bendes en mijn blik wellicht daardoor wat is vertroebeld, komt hier de helderheid in mijn ogen weer terug. Daarbij realiseer ik me nu ook pas goed dat ik maar bar weinig van dit land weet. Ja, natuurlijk weet ik waar het ligt. Maar als ik op de kaart zie dat ik slechts 125 kilometer van de Turkse grens ben en dat Griekenland op maar 20 kilometer ligt ben ik toch oprecht verwonderd.
Verwonderd ben ik ook als mijn in Nederland nieuw gekochte schoudertasje opeens stuk is. Ik baal er stevig van maar denk dat ik een goede kans van slagen heb als ik ons gehuurde appartement even uitloop om te zoeken naar een kleermakerswinkeltje. Van die éénmans- of éénvrouwsbedrijfjes waarvan er in Nederland vroeger ook zo veel waren.
Na tien minuten lopen is het al bingo. Twee vrouwen zitten op de stoep voor een paar kleine winkeltjes, waarvan eentje overduidelijk een naaiwinkeltje is. Als ik in mijn beste Engels aan de dames vraag of één van hen het naaiwinkeltje runt, krijg ik een mooie glimlach en een totaal onverstaanbaar Bulgaars antwoord terug. Dan staat één van de twee op en leidt me naar binnen.
‘Do you speak English?’, vraag ik nog maar eens tegen beter weten in. ‘No, no’, is het antwoord waarna haar blik naar het in mijn hand vastgehouden schoudertasje gaat. ‘Tja, deze is stuk gegaan’, laat ik haar in het Nederlands weten, ‘kaput’. ‘Da, kaput’, grinnikt ze. Dan kijkt haar deskundig oog naar de schade en steekt ze kort daarna haar duim omhoog, om vervolgens naar de klok te kijken en de vijf aan te wijzen. ‘Moet ik om vijf uur terugkomen?’, vraag ik. ‘Da’, is haar heldere antwoord. Zou ze Nederlands verstaan?
En dus sta ik om vijf uur op de stoep, open de deur en zie een glimlachende vrouw. Ze staat op en pakt mijn keurig gerepareerde tasje waarna ze op een briefje een 5 schrijft. ‘Is het 5 Bulgaarse lev?’ ‘Da.’ Als ik haar betaal, lacht ze naar me en wil naar de deur lopen om die voor me te openen. Maar zo makkelijk komt ze natuurlijk niet van me af. Want in mijn broekzak rinkelen de porseleinen Delftsblauwe klompjes dat het een lieve lust is.
’Kijk, deze zijn voor u, omdat u me zo goed geholpen heeft’, waarna ik haar de klompjes geef. Een paar grote ogen, blij en verrast uitkijkend en daarna een hand die naar me toekomt om me te bedanken en een hele lange Bulgaarse zin waar ik helemaal niets van snap maar waar ik nu na een week nog steeds de betekenis van voel. Ik lach en knik haar toe en verlaat dan haar winkeltje.
Als ik na zo’n honderd meter lopen me even omdraai, zie ik haar met de buurvrouw voor de twee winkeltjes staan kletsen. Beiden kijken vol bewondering naar de gegeven klompjes. Dan draai ik me om en loop naar huis, met om mijn schouder mijn prachtig herstelde tasje. Ik denk aan haar Bulgaars en mijn Nederlands. Beiden snapten we niks van die twee vreemde talen terwijl we elkaar toch perfect begrepen. Wat mooi.
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.
Comments