Het is woensdagmiddag 7 juli. Ik sta in de keuken van het IVN veldstudiecentrum in Orvelte. Samen met drie studenten ben ik zojuist gestart met het maken van een driegangenmenu voor 33 hongerige magen. Het is gaaf om met een paar studenten deze klus te klaren. Voor aanvang even kort overleg wie wat doet, daarna de vuren ontsteken en koken en bakken maar. Groentesoepje, macaroni Saxioni en een ouderwetse vlaflip als toetje. Heerlijk.
Opeens komt collega Shirley binnen, ze roept naar me dat er telefoon is. Ik heb even geen tijd, ben druk met het fornuis, maar Shirley dringt aan. Ik pak de telefoon en loop naar buiten. Aan de andere kant van de lijn hoor ik collega Frank, die deze middag met zijn 34 studenten na drie dagen veldwerk weer naar huis is gegaan. Vandaag zag ik hem nog. Op deze ‘wisseldag’ waren we met z’n allen in en om het veldstudiecentrum aan het werk. Franks stem klinkt gedempt, iets wat ik niet van hem ken. ‘Gert, slecht nieuws, één van mijn studenten heeft bij thuiskomst te horen gekregen dat er onder de vriendengroep positief getesten zijn. Daarna heeft ze direct een zelftest gedaan en deze blijkt ook positief. Om zekerheid te krijgen moet dus een pcr-test volgen en dat kan pas morgen. We hebben denk ik een probleem.’
Ik schrik en realiseer me direct de enorme verantwoordelijkheid die nu op onze schouders rust. Hoewel het volstrekt onduidelijk is of ik in mijn groep nu ook besmette studenten heb of dat in de andere groep nog meer besmettingen zijn, kan ik niet met zekerheid zeggen of het veilig is om te blijven. Wat nu? flitst het door mijn hoofd en ik roep direct mijn twee collega’s Shirley en Mieke en vertel het nieuws.
Sinds ik in 2000 op de Deventer pabo van Saxion kwam te werken, prijs ik me gelukkig met mijn collega’s. Er hangt een prettige werksfeer, we hebben enorm veel verschillende expertises in huis en naast het feit dat we hard kunnen werken wordt er ook altijd veel gelachen. Maar het allerfijnste is het grote verantwoordelijkheidsgevoel bij iedereen. Je staat er nooit alleen voor en dat is voor mij één van de belangrijkste zaken van een werkvloer.
We overleggen met elkaar en gaan na of de twee groepen onderling contact hebben gehad. Dat is nauwelijks het geval maar we hebben wel kort bij elkaar gestaan, weliswaar buiten in een hele grote kring, maar toch. Alles overwegend neigen we naar het afblazen van het kamp. Toch willen we graag ruggespraak dus neem ik contact op met mijn teamleider. Hij neemt daarna direct contact op met de directie en het managementteam. Korte tijd later horen we dat hun advies overeenkomt met ons idee; het per onmiddellijk beëindigen van het veldwerkkamp.
Daar ga je dan. Alle studenten hebben zich van te voren getest, we hebben afstand bewaard, iedereen is klachtenvrij en we hebben er allemaal zo ontzettend veel zin in! Deze dagen zijn de krenten in mijn pap. Als student liep ik al stage op dit centrum, sinds 2001 gaan we er met de studenten naar toe. Ik ken het op mijn duimpje, heb er inmiddels al zo’n 150 nachten geslapen en vele fantastische momenten meegemaakt. Het is datgene waar ik elk jaar het meest naar uitzie. En dat is niet alleen vanwege mijn eigen plezier, maar ook vanwege het enthousiasme van de studenten. Want als zo’n kamp begint zijn de studenten over het algemeen terughoudend en afwachtend. Maar als we eenmaal begonnen zijn, verandert dat snel en raakt iedereen razend enthousiast. Niet zelden krijgen we van oud-studenten nog weer te horen hoe gaaf het in Orvelte was. En dat is precies waar je op hoopt, dat ze een fantastische ervaring hebben en daarom straks met hun eigen leerlingen ook dit soort zaken gaan ondernemen. Daar doet deze meester Gert het voor 😊.
En nu, nu moeten we het afbreken.
We roepen de studenten bijeen en ik neem het woord. Ik vertel wat er aan de hand is en dat we alle voors- en tegens hebben afgewogen en dat het niet anders kan dan dat we de zaak per direct moeten afblazen. Na mijn mededeling kijk ik rond. De studenten zijn onder de indruk van het bericht en zijn stil. We geven ruimte voor vragen, gedachten en emoties. Natuurlijk wordt er stevig gebaald, maar er wordt ook nuchter gekeken naar deze onverwachte gebeurtenis.
Kort daarna vertrekken de meeste studenten, enkelen helpen nog mee met opruimen. Dat samen opruimen is fijn. Het is een soort van bezinningsmoment. Ik voel me er minder ellendig door. Want dat is hoe ik me voel. Na anderhalf jaar van aanrommelen met mijn gezondheid had ik hier enorm naar uitgekeken. En om zo te eindigen, alweer vanwege dat klotenvirus, dat valt me zwaar.
Als ik die avond laat het mooie Drentheland verlaat en de polder weer opzoek is het ellendige gevoel overgegaan in leegheid, vermoeidheid en hoofdpijn. Bij thuiskomst kijk ik nog naar de halve finale voetbal maar echt opnemen doe ik het niet. Die nacht slaap ik onrustig. De volgende dag krijg ik laat in de avond het bericht dat ook de pcr-test van de student positief is . Weer een dag later staat de stand op vier besmettingen. Besmettingen die allemaal terug te voeren zijn op wat de studenten in het weekend voorafgaand aan het kamp gedaan hebben. En omdat de incubatietijd langer duurt, waren de zelftesten de dagen erna negatief. En zo werden we er allemaal ingeluisd door een virus waar we denk ik nog lang niet van af zijn.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd.