Met nog maar één week te gaan is de herstart van de voetbalcompetitie een feit. Een herstart waarvan ik hoop dat het goed uitpakt voor mijn FC Groningen. Dat de weg naar boven die in november en december is ingeslagen zal leiden tot het kampioenschap. Dat kan toch haast niet anders? En terwijl ik nu alvast droom over het aanstaande feest op de Grote Markt, moet ik opeens denken aan een ander voetbalfeest dat ik ooit meemaakte.
Want vergeten zal ik het nooit, mijn allereerste wedstrijd als toeschouwer in de Engelse Premier League. Ik was overdonderd door het fanatisme van de spelers en de fans, de sfeer, de goals en het kick en rush-spel van de teams van Arsenal en West Ham United. Op het legendarische Highbury zag ik een voetbalwedstrijd zoals een voetbalwedstrijd gespeeld moet worden: vol vuur en passie.
Het is maandag 9 januari 1989 als ik om half zeven in de ochtend, samen met mijn mede-student Peter, in Groningen in de trein stap die ons naar Vlissingen gaat brengen. We zijn dan als pabostudenten, voor een stageperiode van vier weken, onderweg naar het Britse Northampton. Het is voor mij een spannende periode waarin ik ongetwijfeld veel ga leren en ik zie er naar uit om les te geven aan Engelse basisschoolkinderen. We komen met grote vertraging in Vlissingen aan en de busrit naar de boot gaat gepaard met piepende banden in scherpe bochten. Als we in de haven aankomen is de voetgangersdeur al gesloten. Maar we kunnen gelukkig al rennend met onze zware rugzakken, nog net via de auto-ingang, de boot op. We slaken een diepe zucht van opluchting en zoeken een plek in de Pullmanseats waarvan we er twee gehuurd hebben. Hoeveel geluk kan je hebben?
De stageweken verlopen fantastisch en we hebben zelfs het geluk dat één van de juffen, bij wie we in de klas op bezoek zijn, ons het derde weekend meeneemt naar Londen, waar we bij haar vrienden logeren. We snuiven de stad in ons op en zijn totaal overweldigd door de hectiek van deze metropool. Het is tijdens dat weekend dat Peter en ik besluiten dat we er na onze stageperiode nog een week Londen aan vastplakken.
Dus gaan we een week later richting Londen, waar we de bekende toeristische plekken zoals de grote musea, de Big Ben en de Westminster Abbey bezoeken. En we besluiten er op donderdag 2 februari een voetbaldag van te maken. Volgens onze host kunnen we gerust een poging doen om een kaartje te bemachtigen voor de Premier League wedstrijd Arsenal-West Ham United die deze zaterdag gespeeld zal worden. We melden ons dus die ochtend aan het loket van het stadion van Arsenal: Highbury. De dame aan het loket is blij verrast ons te spreken en we kunnen inderdaad nog twee zitplaatsen kopen. Dit doen we pas nadat we eerst gevraagd hebben of het wel veilig genoeg is en we niet tussen de hooligans terecht komen. ‘No, it isn’t a problem at all, you will be completly safe’, is het bemoedigende antwoord. We kopen de kaarten en omdat we denken dat we hiermee genoeg goodwill gekweekt hebben, vragen we vervolgens of we wellicht even door de deur naar binnen mogen om het stadion alvast te bekijken. Want in die deur zit een raampje en hierdoor kijkend zien we dat het heilige gras van Arsenal zo voor het grijpen ligt. Hoopvol kijken we in de reebruine ogen van de verkoopster. Maar met een onverbiddelijk ‘No I’m sorry but that isn’t possible’, verandert die kleur in donkerzwart. Ik zet vervolgens mijn meest teleurgestelde gezicht ooit op, maar deze Iron Lady blijft bij haar standpunt.
We vertrekken uit het verkoopkantoortje en lopen nu voor het imposante stadion langs en het valt ons nu pas goed op dat deze midden in een woonwijk staat. Een wijk waarin volop bouwwerkzaamheden aan de gang zijn en overal stoere Bob the Builders rondlopen. Als we de hoek omslaan zien we dat enkele van deze mannen ook bij het stadion werken, waarbij we tot onze grote verrassing zien dat een toegangshek van het stadion openstaat. We versnellen onze pas en als we bij het open hek aankomen zien we daar het heilige Highburygras voor ons liggen. Wat aanvankelijk onmogelijk leek, ligt nu gewoon zomaar voor onze voeten! En dus doen we een paar stappen naar voren als we plotseling een barse stem horen: ‘Hi guys, what are you doing?’ We draaien ons om en zien de grootste Bob the Builder aller tijden voor ons staan. Onmiddellijk realiseer ik me dat onze kans om het stadion leeg te kunnen zien als sneeuw voor de zon verdwijnt. Gelukkig herpakt Peter zich snel en doet in een uiterste poging zijn best om toch toegang te krijgen: ‘Oh, eh… we just would like to have a quick glance of this wonderfull stadium of this great club. Is that possible?’
Even is het stil, maar dan ontdooit Bob: ‘Oh ofcourse, please have a good look. And yes you are right, it is a great club.’ Het is dat de beste man op dat moment de rode loper niet voorhanden heeft, maar anders had hij die terplekke voor ons uitgerold. Zo lopen we kort daarna naar binnen er vergapen ons aan het schitterende stadion. We krijgen alle tijd, nemen foto’s en verheugen ons nu nog meer op de wedstrijd van komende zaterdag. Als we korte tijd later de beste man bedanken en afscheid nemen waarbij we hem een ‘See you Saturday’ laten horen, zien we zijn mooie glimlach.
Die zaterdag genieten we volop. We zijn er ruim op tijd, bekijken alle kraampjes voor het stadion, kopen natuurlijk een paar Arsenalsjaaltjes en juichen volop mee als na 90 minuten een 2-1 winst voor Arsenal op het scorebord staat. De mensen om ons heen vinden het geweldig en hebben er zichtbaar plezier aan dat hier twee Nederlanders staan mee te juichten voor hun team. We herinneren hen er overigens maar niet aan hoeveel plezier wij in 1988 al hebben gehad van hun Arsenal verdediger Tony Adams, die tijdens het EK in Duitsland onze eigen Marco van Basten maar liefst drie keer liet scoren tegen Engeland. Nee, soms kun je zaken maar beter voor jezelf houden omwille van de goede vrede.

Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.
Comments