Natuurlijk zijn we twee minuten stil, ook hier in Finland. Dat doen we terwijl we op de telefoon naar beelden van Omroep Flevoland kijken die verslag doet van de herdenking in Dronten en op de Ipad NOS beelden zien van de plechtigheid op de Dam. Twee minuten stilte om te herdenken én als reminder want vrijheid is nooit zonder prijs.
Stil zijn in Finland is overigens niet heel erg moeilijk. Alles is hier namelijk stil. De wegen, de mensen, de natuur, de luchten. Na een weekje rondreizen valt weer eens op hoe druk en vol en lawaaierig Nederland vaak is. Waar je ook bent, overal geluid. Maar niet in Finland. Urenlange wandeltochten door diverse nationale parken met de mooiste stilten die er bestaan. Mijn oren toeteren er soms van.
Dat doen ze ook als ik afgelopen zaterdag de camper start en de eerste meters afleg. Ik hoor Willy Nelsons schitterende On The Road Again door de radiospeaker klinken. Ik kijk opzij en zie een grijnzende Jesse. ‘Ja ja’, hoor ik hem zeggen terwijl hij stoïcijns voor zich uitkijkt. Als één ding van meet af aan duidelijk is deze twee weken, is dat ten aanzien van de muziekkeuze Jesse onze reis-dj zal zijn. En dat is heerlijk, want zijn en mijn muzieksmaak hebben veel met elkaar gemeen. Iets met een vallende appel en een boom en zo.
Zo toeren we deze eerste week van het ene mooie naar het andere mooie waarbij we dagelijks ook vele kilometers wandelend afleggen. En wat de routes betreft hoeven Lilian en ik ons geen zorgen te maken. Jesse bedenkt, checkt en leidt, waarbij wij hem met groot plezier volgen. En mocht er eens een zwiepende tak, een losliggende steen of een stukje moeras zijn dan behoedt onze gids ons voor gevaar en ongemak. En precies op het moment dat ik dan mijn hongerige maagje hoor knorren, stookt Jesse op de meest mooie vuurplekken snel een vuurtje, waarna we worstjes grillen. Die stoppen we in een worstenbroodje en dopen ze in ketchup om er vervolgens van te smikkelen.
Als we op woensdagmiddag vanuit het besneeuwde nationale park Koli afdalen naar het zuiden en Mark Knopflers nieuwste muziek door de camper schalt, wijst Jesse opeens naar een groot meer links van ons. ‘Kijk, daar aan de andere kant van het meer daar bij dat bos, dat is Rusland.’ Het is waar. Ik heb op de kaart gezien dat de weg naar het zuiden dicht langs de Russische grens loopt. Een grens die sinds eind vorig jaar hermetisch afgesloten is nadat Poetins marionetten elke dag opnieuw vele vluchtelingen uit bijvoorbeeld Syrië en Afghanistan de Finse grens overzetten. Om onrust te creëren, om te sarren, om verdeeldheid te zaaien. En dat moest gestopt en dus sloot de Finse regering de 1300 kilometer lange grens.
Ik kijk naar de bossen aan de andere kant van het meer en denk aan al die arme Russen die gevangen zitten in hun eigen regime. Hoe bizar. Ik rij hier met Lilian en Jesse en we genieten van elkaar en van dit mooie land, neuriën mee met de muziek en mogen zeggen en denken wat we willen. En daar, een paar honderd meter links van ons, is alles anders. Ik word er stil van en rij zo in die stilte een poos verder.
Met je eigen gezin in een vrij Europa kunnen reizen en doen wat je zelf wilt is een waanzinnig kostbaar gegeven. Met dat in mijn achterhoofd en al kijkend naar de herdenkingsbeelden uit Nederland vraag ik me voor het eerst in mijn leven af of die twee minuten per jaar eigenlijk niet veel te weinig zijn.
コメント