Op weg naar mijn werk in Deventer zie ik bij Terwolde twee spandoeken opgesteld. Het ene staat volgeschreven met een lange tekst die ik gezien mijn snelheid niet helemaal kan lezen. Maar de tekst op het andere doek ontgaat me niet: Terwolde zegt NEE tegen AZC!!!
Als ik later die dag even tijd heb, lees ik op de site van de gemeente Voorst, waar het dorpje Terwolde onderdeel van is, dat het Centraal Orgaan opvang asielzoekers de gemeente heeft gevraagd om een opvanglocatie te starten voor de huisvesting van 50 minderjarige asielzoekers. Op voorstel van het college van B&W heeft de Voorster gemeenteraad een voorlopige aanwijzing goedgekeurd maar moet hierover nog wel een definitief besluit genomen worden. Verder lees ik dat het college op 31 oktober 2023 heeft uitgesproken dat ze op humanitaire gronden medewerking zal verlenen aan de huisvesting van asielzoekers. Ik vind het prachtig om te lezen, maar o jee, het volk!
We hebben een asielcrisis en dus moeten we ingrijpen, aldus PVV-minister Faber. Grote Geert knikt instemmend, BBB-er Van der Plas steekt haar duim op, NSC-er Van Vroonhoven sputtert dat het wel rechtstatelijk moet en voorvrouw Yesilgöz van de VVD-firma List en Bedrog kirt van opwinding. Dat er sprake is van een crisis is overduidelijk volgens Faber. Kijk maar naar de zorg, het onderwijs, de woningbouw en ga maar door. Overal hapert het en dat komt door de asielzoekers. Zouden die trouwens ook een aandeel hebben in het mestoverschot?
De leugen van Yesilgöz in 2023, dat nareis op nareis op nareis gezorgd heeft voor een crisis van enorme omvang, liet het volk niet onberoerd. En hoewel factcheckers keer op keer vermeldden dat Yesilgöz wel wat geroepen had, maar dat dat verre van de waarheid was, maakte geen indruk meer. Het beeld was geschapen, het volk wist genoeg.
Op 11 maart 2007 zit ik in de katholieke Ludgeruskerk in Dronten en kijk naar een gezinsviering waar zoon Erik, toen vijf jaar, met zijn Brandarisklas aan meedoet. Basisschool de Brandaris, opgericht als samenwerkingsschool tussen het openbare en katholieke onderwijs, besteedt veel aandacht aan levensbeschouwing en eens per jaar werken kinderen van deze school mee aan een viering in de kerk. Zoon Erik lijkt het leuk en dus geeft hij zich op. De kinderen spelen een toneelstukje, er wordt gezongen en een klein kindje wordt gedoopt. Het is ontroerend en verwarmend. Maar als aan het einde van de viering pastoor Moons het woord neemt, met naast hem een jonge vent met een donkere huidskleur, spits ik mijn oren.
De pastoor vertelt dat de jonge man, minderjarig toen hij in Nederland asiel vroeg, tot voor kort op het AZC in Dronten woonde. Maar omdat hij inmiddels meerderjarig is, moet hij terug naar het land waar oorlog en ellende dagelijkse kost zijn. De jongen wordt letterlijk buiten de hekken van het AZC gezet en moet zich maar redden. Dat krijgt pastoor Moons te horen en besluit tot een oproep: wie kan en wil deze jongen in huis opnemen gedurende het verdere verloop van zijn proces?
Ik ben sprakeloos en verward. Moet ik iets doen? Moet ik deze jongen mijn huis aanbieden? In de kerk is het inmiddels ijzingwekkend stil geworden. Niemand verroert zich, niemand zegt iets. Velen zullen zich dezelfde vragen stellen. Dan verbreekt de pastoor de stilte. ‘Denkt u er maar eens over na en kom gerust naar me toe indien u vragen of twijfels heeft. Ik wens u een fijne zondag verder.’
Een aantal dagen later hoor ik dat vanuit de kerk actie is ondernomen en de jongen bij diverse mensen een tijdelijke plek heeft. Weer later hoor ik dat hij op het vliegtuig gezet is, terug naar zijn land van herkomst.
Een dag nadat ik voor het eerst de spandoeken van Terwolde zag, rijd ik er opnieuw en stop. Ik wil lezen wat er op dat ene doek staat. De tekst is niet mis te verstaan:
Gemeente Voorst en jullie complot
Drukt ons 50 AZC-ers door de strot!!
Steek in onze rug geen dolk maar
Respecteer de mening van het Terwoldse volk e.o.
B&W speelt een heel vies spel
Daarom trekken alle bewoners nu aan de bel!!!
Als ik weer instap en verder rijd, voel ik me als in 2007, verward en misselijk. Hoe is ons dit overkomen? Als één van de rijkste landen ter wereld zijn we in een situatie beland waarbij het lijkt dat woorden als solidariteit, saamhorigheid en samen delen in de put gegooid zijn en de deksel, met instemming van het volk, voorgoed dichtgemetseld is.
Mijn volk?
Wil je meer verhalen van me lezen? Kijk dan eens op https://www.gertspeelt.com/ Je kunt daar ook mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ bestellen met daarin meer dan 100 verhalen.
Comentarios