Het is een mooie stille ochtend, deze zondagmorgen. Na het wakker worden open ik beneden in de huiskamer de luxaflex en kijk naar de voortuin. De twee appelbomen bloeien, net als de vele papavers, akeleien, wilde geraniums en andere planten en ondertussen zingen de vogels volop.
Terwijl ik zo sta, denk ik terug aan de film die ik gisteravond in de bioscoop zag. Een film over Bernard Jordan en zijn vrouw Irene. Op 6 januari 2015 overlijdt Bernard. Hij is dan 90 jaar. In zijn Zuid-Engelse woonplaats Hove is Bernard een bekende man omdat hij er ruim twintig jaar gemeenteraadslid is. In 1995 is hij zelfs even voor een jaar burgemeester. Bernard is getrouwd met de twee jaar jongere Irene. Ze zijn ruim 65 jaar samen, krijgen geen kinderen en een week na Bernards overlijden sterft ook Irene. Hun nalatenschap van ongeveer 600.000 Britse ponden schenken ze aan de Royal National Lifeboat Institution, een organisatie vergelijkbaar met de Nederlandse reddingsbrigade. Zo eindigt dan hun verhaal en ik zou er nooit over geweten hebben als ik die film niet had gezien.
Het leven in hun verzorgingshuis The Pines is goed en kalm. Maar naarmate de dag van 6 juni 2014 nadert, wordt Bernard onrustiger. En dat kan ook niet anders. Want de herinneringen aan diezelfde dag 70 jaar eerder zijn ruw en hard. Als officier bij de Royal Navy is Bernard onderdeel van D-day. Ruim 150.000 militairen landen die dag in Normandië en leveren een gruwelijke slag met de Duitsers. Tijdens die landing sterven meer dan 5000 geallieerden soldaten en variëren de schattingen over de Duitse verliezen tussen 4000-9000 doden. Daarnaast sneuvelen ook nog eens vele duizenden Franse burgers.
Ter ere van die dag worden 70 jaar later, dus op 6 juni 2014, grote festiviteiten opgezet om te herdenken en te vieren. De hele Normandische kust wordt in het zonnetje gezet, met als hoogtepunt een ceremonie met alle belangrijke regeringsleiders. Obama, Queen Elisabeth en Poetin eensgezind naast elkaar. Dat Poetin drie maanden daarvoor de Krim heeft bezet, is even van minder belang. De doden van toen tellen nu eenmaal zwaarder dan de doden van straks.
Ook Bernard Jordan wil aanwezig zijn in Normandië, maar zijn inschrijving komt te laat en dus heeft hij geen ticket. Maar niet getreurd, dan stap je als 90-jarige toch zelf op de boot om naar de Franse stranden te reizen. Hij vertelt zijn vrouw van het plan. Zij weet dat er geen houden aan is en belooft verder niks te zeggen. Op 5 juni vroeg in de ochtend vertrekt hij als een dief in de nacht. Niemand die het weet, niemand die aanvankelijk iets doorheeft. Maar als Bernard gaandeweg de dag door de medewerkers van het verzorgingstehuis gemist en vermist wordt, gaan de alarmbellen af, die vervolgens weer zwijgen als Irene dan maar vertelt dat Bernard naar Normandië is vertrokken om daar zijn laatste eer te bewijzen aan al zijn gesneuvelde collega’s. Kort daarna is opeens die stille actie van Bernard opgepakt door de pers en verschijnt zijn hoofd in nieuwsberichten en op tv. The Great Escaper wordt wereldnieuws. En dat alles terwijl een in Frankrijk niets vermoedende Bernard op de stranden de ontploffingen, het onmetelijke verdriet en het grote lijden opnieuw beleeft.
Het verhaal van Bernards actie is indrukwekkend. De film is dat ook waarbij één scene vooral binnenkomt. Het is het moment dat Bernard op de begraafplaats van Bayeux rondloopt met om hem heen bijna 4000 Britse graven. De wanhoop en onmacht ontstijgt Bernard op die sinistere plek: ‘What a waste, what a waste!’ Stil en onder de indruk verlaat ik kort daarna de bioscoop waarbij die ene zin maar steeds door mijn hoofd spookt. Wat een verspilling. Al die jonge levens, al die mooie mensen, al die kansen.
Staande achter het raam in mijn huiskamer zie ik een voorzichtige eerste zonnestraal de voortuin aaien. De tuin wordt er nog mooier door en de lente-energie knalt gewoon door de ramen heen.
Knallen doet het ergens anders ook lees ik kort daarna op mijn telefoon. 185 drones, 36 kruisraketten en 110 ballistische raketten zijn deze nacht afgevuurd op Israël. Zoals het nu lijkt zijn ze gelukkig allemaal onderschept door afweergeschut. Gelukkig daar geen doden. Maar als ik naar een kaartje van het gebied kijk glijden mijn ogen zo’n 50 kilometer zuidwestelijker van Jeruzalem. Daar ligt Gaza. Met in die hele strook inmiddels 34.000 doden, waaronder bijna 14.000 kinderen en zou ik het uit willen schreeuwen, zoals Bernard Jordan in die film op de begraafplaats van Bayeux:
WHAT A WASTE!
Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.