We leven in een verwarrende tijd vind ik. Wat is normaal, wat niet? Wat is waar, wat niet? Wat mag ik nog zeggen, wat niet? Mag ik nog twijfelen of niet? Heb ik gelijk of niet? Het zijn vragen die deze week door mijn hoofd spoken. Het lijkt er soms op dat de stormvloed van meningen op tv, in de krant, op de sociale media ervoor zorgen dat we steeds verder van elkaar af dan dichter bij elkaar komen te staan. Dat lijkt me overigens geen mening maar meer een feit. De aangescherpte maatregelen leiden er toe dat we elkaar minder live zien, dat we elkaar minder opzoeken en dus ook minder aanvoelen hoe we ons tot de ander verhouden.
Afgelopen woensdag had ik een online studiedag met al mijn lieve pabo-collega’s op mijn werk. Onze directeur hield een online presentatie over waar we als Hbo-opleiding staan, welke bewegingen er in de maatschappij zijn en wat dat mogelijk van ons vraagt als lerarenopleiders. Daarbij liet ze een aantal tekeningen zien die het één en ander mooi verduidelijkten. Ruim 130 collega’s keken en luisterden, ieder vanaf een eigen plekje. Ik luisterde aandachtig en dacht tegelijkertijd na over die grote onderwerpen die mijn directeur aan de orde stelde. Terwijl ze sprak, werden mijn eigen gedachten in mijn hoofd gaandeweg overheersender en miste ik wat er verteld werd.
Kort daarna was het alsof mijn gedachten telepathisch door de lucht vlogen en in de werkkamer van mijn directeur belandden. Want plotseling zei ze: “Ik hoop dat jullie allemaal nog een beetje aangehaakt zijn jongens, want ik vind het een lang verhaal.” Direct daarna antwoordde een collega: “We zijn er nog!” Waarna mijn directeur lachte en zei: “heel fijn.”
Het laat denk ik precies zien waar wij als onderwijsmensen in het Mbo, Hbo en op de Universiteiten nu in deze Coronatijd last van hebben. We zien elkaar en onze studenten bijna niet meer in levende lijve. En dat is niet best!
Onze studenten en wijzelf hebben elkaar nodig in onze ontwikkeling. Daarbij is het van essentieel belang dat we elkaar in levende lijve zien en horen. Dat we door hebben hoe onze meningen en verhalen worden ontvangen, dat we in kunnen spelen op vragende ogen, schuifelende voeten en zuchtende zuchten. Het prachtige Duitse woord ‘fingerspitzengefühl’ wordt in deze tijd enorm gemist.
Het is wellicht iets waar we in deze tijd maar moeilijk echt iets aan kunnen veranderen. Dat we door deze ellendige Coronaperiode heen moeten en dat we allemaal ons stinkende best moeten doen om elkaar te blijven zien, horen, begrijpen en aanvoelen. Dat het over een poosje weer voorbij is. Toch?
Zaterdagnamiddag bedenk ik me hoe fijn het zou zijn als we globaal weer wat hoop zouden krijgen. Hoop op een positieve verandering, een lichtpuntje in deze verwarrende tijd. Daarna stuur ik mijn gedachten de wereld in. Plotseling....een aantal minuten later piept mijn telefoon; Biden heeft gewonnen, exit Trump.
Wil je op de hoogte blijven van nieuwe verhalen? Registreer dan je mailadres en krijg vervolgens wekelijks gratis een bericht in je mailbox zodra het verhaal is gepubliceerd.
コメント