top of page
Zoeken

Eén minuut applaus

Alleen zij die niet konden staan bleven zitten. De rest stond wel. Meer dan 20.000 in getal. Daarna klonk het fluitsignaal en klapten 40.000 handen een minuut lang. Geen woord werd gesproken, alleen het handgeklap vulde het stadion. Terwijl we klapten verschenen op het grote stadionscherm verschillende foto’s van 52 mensen die in 2023 waren overleden. Ik kende ze niet, maar voelde toch een soort van verbinding. Want wat ze ooit ook dachten, zeiden, droomden of deden, één ding hadden ze met mij gemeen en dat is het supporter zijn van de enige echte grote voetbalclub van Noord-Nederland: FC Groningen.

 

Het is inmiddels een jaarlijkse traditie. Voorafgaand aan de eerste thuiswedstrijd in het nieuwe kalenderjaar, worden fans herdacht die het jaar daarvoor zijn overleden. Het gaat daarbij niet specifiek om fans die ook een rol speelden binnen de voetbalclub. Het kan iedereen zijn die de FC een groen hart heeft toegedragen. Als familie heb je dan de mogelijkheid om de naam van de overledene door te geven en een foto te sturen, waarna de overledene dus herdacht wordt.

 

Terwijl ik sta te klappen en de foto’s van de overledenen voorbij zie komen, vraag ik me af wat ik ervan zou vinden als mijn hoofd na mijn dood op het scherm zou verschijnen. Dat mensen ook voor mij in de Groene Kathedraal zouden staan en applaudisseren.  Dat ze dat doen omdat ik een FC-fan was en niet omdat ik bijvoorbeeld een lieve man, fijne vader, inspirerende docent, goede vriend of leuk kind was. Ik vind het een gekke gedachte en het zou voor mij denk ik niet hoeven, maar ik vind het wel mooi dat de mogelijkheid er is. Het raakt me ook en zo lopen tijdens deze herdenking de rillingen over mijn lijf en wellen tranen in mijn ogen. Ik kan er niks aan doen, het overkomt me. Want de foto’s die op het scherm voorbij komen, zijn natuurlijk in eerste instantie foto’s van vaders, broers, vrienden en bekenden die gemist worden in het gewone leven. Dat is het grootste verdriet. En wat is er nu mooier dan dat verdriet te tonen door het een plekje te geven bij datgene wat zoveel kleur in hun echte leven heeft gegeven, in het stadion van hun FC Groningen.

 

De volgende dag zie ik op X enkele berichten en filmpjes over deze herdenking. Zo vertelt een man over zijn lieve vader die bijna elke FC-uitwedstrijd bezocht, schrijft Anke dat haar nichtje aanwezig is om een vriend te herdenken en bedankt Jeffrey457 de club omdat zijn vader zo een mooi afscheid in de Euroborg kreeg.

 

Ik ben blij dat ik er bij was en hard heb geklapt. Want elke overledene laat herinneringen na over waarom die zo belangrijk, lief en aardig was. Dat FC Groningen ruimte geeft aan die herinneringen vind ik geweldig.  Zo was de winst van 4-1 op Jong-AZ natuurlijk fijn, maar wat mij betreft vooral bijzaak op deze bijzondere avond.

 



 

Wil je op de hoogte gehouden worden van nieuwe verhalen? Registreer je dan op https://www.gertspeelt.com/blog  en krijg vervolgens gratis een bericht in je mailbox zodra een nieuw verhaal is gepubliceerd. Wil je mijn boek ‘Kunnen we het nog aan?’ met daarin meer dan 100 verhalen? Kijk dan op https://www.gertspeelt.com/boek.

Recente blogposts

Alles weergeven

De strafschop

Comments


bottom of page